Z książkowych list bestsellerów w szybkim tempie spada firmowana przez Donalda Tuska książka „Szczerze”. Można już chyba podsumować, co na temat książki pisano. W dyskusjach powtarzał się taki wątek – "wszyscy myśleli, że Tusk wydaje książkę, bo chce startować w wyborach prezydenckich, ale treść książki pokazuje, że nie miałby szans w wyborach". Recenzenci krytykowali bezbarwne opisy rozmów z innymi politykami. Kpili z ujawnionego przez Tuska daru prorokowania (założyłem się z Grasiem, że Trump wygra wybory, ten Kijowski od początku mi się nie podobał itd.). Ale przede wszystkim krytykowali wątki osobiste, w których Tusk jest przedstawiony jako wzorcowy erudyta, niczym z jakiegoś niezbędnika inteligenta w wersji hard core. Bo nie tylko przeczytał całego „Ulissesa” w wieku 17 lat, ale także z kolegami z czasów młodości potrafi dyskutować godzinami o „czarnych zeszytach” Heideggera i kryzysie liberalizmu.

Można zapytać – po co mu to było? Gdyby wydał tylko kalendarium czynności unijnego urzędnika to i tak jego zwolennicy mogliby pisać: „Patrzcie z kim się spotykał, a Kaczyński to może się najwyżej z ojcem Rydzykiem na opłatku spotkać” (gdzieś widziałem podobny komentarz). Jako anegdota z życia osobistego w zupełności wystarczyłaby historia jak pies Portos spożył trutkę na szczury "Perfect Killer" i przeżył. Ale osobistych tematów jest znacznie więcej. Może płacili "od strony" i trzeba było sztucznie zwiększyć objętość książki cytatami z Herberta i innych intelektualistów oraz opisami miłych chwil w Prowansji i Toskanii. Dlatego mało życzliwi Tuskowi dziennikarze i blogerzy mieli ułatwione zadanie, żeby skrytykować „Szczerze”. Wystarczyło wybrać kilka cytatów, których nie trzeba było długo szukać.

Więlu recenzentów jest przekonanych, że książki nie pisał sam Tusk. Poziom tego pisania jest zaskakująco niski, jeśli robił to wynajęty zawodowiec. Wiem, że wielokrotnie kpiono w Szkole Nawigatorów z tych „zawodowców”, ale wystarczy przeczytać fragment książki, żeby zauważyć, że „something is not yes”, jak głosi znany mem z Tuskiem. Pomylone daty, chaos, powtarzające się wątki, które nic nowego nie wnoszą. Treść książki wygląda jak celowy sabotaż dokonany przez wynajętego pisarza. Nikt nie zauważył podczas jej opracowywania, że za dużo jest literackich cytatów i zachwytów nad malarstwem? Nikt nie zaproponował usunięcia fragmentu o piciu ‘malwazji’ przy równoczesnym słuchaniu z telefonu symfonii Mahlera i oglądaniu reprodukcji Kokoschki, albo o tym, że plaża w Sopocie jest jak z obrazów Hoppera? 

Na dziennikarzach i blogerach erudycja Tuska i jego kontakty z politycznymi celebrytami nie zrobiły wrażenia. Ale recenzje "zwykłych czytelników" pokazują, że nie dla każdego ta książka jest nieudana. Na forum lubimyczytac.pl jest sporo pozytywnych recenzji i myślę, że nie wszystkie są produktem nasłanych klakierów. Na przykład recenzent „Interek” traktuje serio tytuł „Szczerze” i pisze między innymi:

„Książka o jednoznacznym tytule ma stanowić przeciwwagę wobec coraz silniejszych tendencji do używania kłamstwa w przestrzeni politycznej i rozprzestrzeniania fałszywych informacji (fake news). To zaiste szlachetny, niemal górnolotny pomysł na dziennik będący przecież wybitnie subiektywną formą przekazu”

„Niektóre fragmenty, na przykład dotyczące negocjacji w sprawie Brexitu, czyta się jak najlepszy kryminał”

Radosław Gabinek zaznacza, że Tusk „nie reprezentuje jego opcji politycznej”, ale książka mu się podobała, a najbardziej właśnie wątki osobiste:

„Mnie osobiście w „Szczerze” najbardziej chyba interesowały te proste ludzkie fragmenty, kiedy Donald Tusk wychodzi z roli męża stanu po to, aby przeżywać zagrożenie życia domowego pupila, czy też kiedy przeżywa żałobę po kolegach którzy odchodzą z tego świata, czasami w sposób tragiczny.”

Pomińmy może dwuznaczność tego ostatniego cytatu, raczej niezamierzoną. Wielu recenzentów z lubimyczytac.pl pisze mało o samej książce, skupiając się raczej na wyrazach uznania i poparcia.

„Karolina 29” pisze o Tusku m.in.: „Wielokrotnie atakowany, niczym pan Cogito idzie wyprostowany wśród tych, co na kolanach”.

"Monika” pisze: „ujmująca szczerość, prawda, jasność widzenia, głęboko humanitarna postawa, determinacja i wielka dyplomacja w prowadzeniu negocjacji, osiąganiu porozumień. Doskonałe wypełnianie swojej misji. Panie Donaldzie, nie wiedziałam, że tak dużo panu zawdzięczamy. Oto wybitny mąż stanu! Dziękuję za wszystko, szanuję i doceniam Pana trud i poświęcenie”

Oczywiście, że jeśli chodzi o ten ostatni fragment, to ktoś może sobie „robić jaja”, ale znam osobę, która byłaby w stanie napisać coś podobnego. Ci ludzie wierzą w samodzielną polityczną rolę Tuska w Europie i trudno ich przekonać, że jest tylko przedstawicielem Angeli Merkel.

Wpisy z lubimyczytac.pl pokazują, że fani "jedynego naszego polityka europejskiego formatu" nie są wybredni. I może za nieudolnym opracowaniem zapisków Tuska nie stoi wcale spisek wrogów, tylko lekceważenie czytelnika, który kupi wszystko, byle było kolorowe, z celebrytami i antypisowskie. Ale pierwsze moje wrażenie było takie, że ktoś celowo podłożył Tuskowi świnię. Niezależnie od tego jak było, jedna i druga wersja świadczy o małym profesjonalizmie w otoczeniu Tuska. Ale to, jak sądzę, większości czytelników Szkoły Nawigatorów wcale nie zmartwi.

https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4904564/szczerze

https://opinie.wp.pl/makowski-neoliberalny-samozachwyt-donalda-tuska-szczerze-zbyt-szczere-nie-jest-opinia-6455919352170113a

https://kulturaliberalna.pl/2019/12/10/tusk-szczerze-ksiazka-recenzja-pawlowski/

https://krytykapolityczna.pl/kultura/czytaj-dalej/szczerek-recenzuje-pamietniki-tuska/

https://www.polishclub.org/2020/01/24/pani-bovary-to-tusk/

---

tagi: donald tusk  szczerze 

	zw
	28 lutego 2020 17:11

17     1886    5 zaloguj sie by polubić