Droga do napisania notki jest czasem dosyć kręta. Kilka tygodni temu Gospodarz napisał o zmarłym ponad dwa lata temu włoskim pilkarzu Paolo Rossim. Zajrzałem wtedy do biogramu Rossiego i znalazłem informację, że urodził się on w toskańskim Prato. Nigdy nie byłem w Prato, ale kojarzyłem informację, nie pamiętam z jakiego źródła, że " w Prato szyją Chińczycy". Kiedyś chyba się wybiorę do Prato, ale raczej nie w tym celu, żeby Chińczycy mi coś uszyli, raczej po to, żeby odwiedzić katedrę. Na razie próbowałem, w nawiązaniu do naszych dyskusji o międzynarodowych organizacjach handlowych, dowiedzieć się jacy Chińczycy szyją w tym Prato. Znalazłem kilka tekstów i jeden film na ich temat, ale w przedświątecznym zamieszaniu musiałem odpuścić napisanie notki i dopiero w nowym roku wziąłem się do roboty.

Tytułowi "Żydzi Dalekiego Wschodu" to mieszkańcy chińskiego miasta Wenzhou w prowincji Zhejiang. Do tego określenia nawiązał w swojej notce "Nik", autor bloga o tematyce azjatyckiej. Obiegowa opinia o Chińczykach z Wenzhou głosi, że są inteligentni, pełni inicjatywy i doceniają znaczenie rodziny. Jak napisał bloger Nik: "Ludzie z tej prowincji mieszkają we wszystkich częściach Chin. Możesz znaleźć ich na każdym kontynencie, ale preferują pobyt w Europie romańskiej, w krajach takich jak Francja, Włochy czy Hiszpania. Ci spokojni ludzie z małej chińskiej prowincji są często rzeczywistymi producentami słynnych włoskich ubrań i butów".

Mieszkańcy Prato, drugiego pod względem liczby ludności miasta Toskanii mogliby polemizować ze stwierdzeniem o "spokojnych ludziach" . Prato posiada jedną z największych dzielnic chińskich w Europie, a obecność chińskiej mafii w Prato prowadziła do porachunków, przemytu nielegalnych imigrantów, rozwoju prostytucji, bałaganu i ogólnej degradacji tego obszaru.

Prato od czasów średniowiecza było jednym z czołowych ośrodków przemysłu tekstylnego nie tylko we Włoszech, ale także w skali międzynarodowej. Jak podał włoski kanał internetowy Nova Lectio, według oficjalnych danych na 192 tysięcy mieszkańców Prato przypada około 25 tysięcy Chińczyków. Z nich mniej więcej 95 % pochodzi z prowincji Zhejiang, w szczególności z miasta Wenzhou.

Bloger Nik w taki sposób przedstawia powiat Wenzhou: "Góry i pagórki pokrywają 70 % terytorium. Aż do XIX wieku było to dużą przeszkodą dla rozwoju rolnictwa i transportu. Miejscowi zwykle pracowali jako rybacy, rzemieślnicy i kupcy. Jakość gruntów w powiecie jest zła, tak więc miejscowi byli zasadniczo obojętni wobec rolnictwa. Było takie powiedzenie, że Wenzhou nie jest bogate z powodu żyzności ziemi, ale z powodu powiązań między ludźmi. Jeśli wybór jest między ubóstwem i emigracją, większość ludzi z Wenzhou wybiera to drugie. Inicjatywa, mobilność i gotowość podejmowania ryzyka czyni z nich urodzonych ludzi interesu. Chociaż wśród ludzi z Wenzhou są chrześcijanie, buddyści i niewierzący, ich wszystkich łączy chęć bycia bogatymi. Wielu miejscowych, zwłaszcza starsza generacja, często nie ma wykształcenia. W ich opinii długotrwałe studia to strata czasu i pieniędzy. Ludzie budują prawdziwy biznes tylko przez doświadczenie i powiązania, ale nie przez książkową mądrość. Chińczycy generalnie mają reputację ludzi aktywnych, przebiegłych i chciwych w interesach. Wśród ludzi z Wenzhou te cechy ujawniły się jeszcze bardziej. Czynnikiem wyróżniającym ludzi z Wenzhou jest ich język. [...] Chińczycy nie rozumieją dialektu z Wenzhou, dotyczy to nawet mieszkańców tej samej prowincji, Zhejiang. [...] Dialekt z Wenzhou różni się słownictwem i wymową od innych chińskich dialektów. [...] Inni Chińczycy nazywają go dialektem diabła. [...]

Wiadomo, że Amerykanie używali języka Navajo, żeby utajniać przekazy radiowe przed Japończykami. Podczas wojny, Chińczycy używali dialektu Wenzhou do tego samego celu. Dialektu nie rozumieją sami Chińczycy, a co dopiero Japończycy.

Wenzhou było biedną odległą prefekturą (jednostka administracyjna większa od powiatu, ale mniejsza od prowincji - przyp zw), aż do zbudowania handlowego portu w połowie XIX w. Potem handel w porcie odnotował ogromny wzrost i niektórym lokalnym kupcom udało się zaangażować w handel międzynarodowy. [...]

Podczas rządów przewodniczącego Mao (1949-1976) Wenzhou popadło w ruinę. Ponieważ prefektura Wenzhou była blisko Tajwanu, rząd centralny zdecydował, żeby nie rozwijać tam przemysłu ciężkiego. [...] Biedni i przedsiębiorczy mieszkańcy Wenzhou rozproszyli się po kraju w poszukiwaniu pracy, od Pekinu do Tybetu. Tradycyjnie preferowali jakieś drobne prace rękodzielnicze, takie jak naprawianie butów, przerabianie ubrań, tkanie lin i tak dalej. Jednak sytuacja zmieniła się po otwarciu kraju i rozpoczęciu reform w późnych latach 70-tych. Prywatna przedsiębiorczość zaczęła znowu rozwijać się w Chinach. Było na przykład zapotrzebowanie na małe produkty z plastiku, ubrania i tak dalej. Jednym z markowych produktów wytwórców z Wenzhou były skórzane buty. Wtedy okazało się, że ludzie z Wenzhou mają ogromną przewagę. Po pierwsze, mieli handlowe doświadczenie. Po drugie, mieli informację o popycie i podaży w różnych regionach kraju. Po trzecie, mieli 'ciasno dzianą' diasporę, składającą się z krewnych i rodaków z własnym językiem, językiem niezrozumiałym dla niewtajemniczonych. Dziesiątki tysięcy mieszkańców Wenzhou zaczęło podróżować po Chinach, aby sprzedawać towary i przyjmować zamówienia na produkcję. Żeby nie podejmować ryzyka, preferowali handel tylko z innymi ludźmi z Wenzhou. W ten sposób migranci z Wenzhou stali się silną wewnętrzną diasporą w Chinach. Producenci produkowali towary w prefekturze Wenzhou, a potem rozprowadzali je po kraju {...}. Chociaż zysk na sztuce towaru był niewielki, ale skala handlu była ogromna. Z eksportem było nawet łatwiej, na rynek zagraniczny zaczęto "nitować" podróbki dobrze znanych marek. W latach 80-tych produkty z Wenzhou przyczyniły się do ówczesnego wizerunku "Made in China" : bardzo złe, ale tanie.

Lokalne władze w Wenzhou aktywnie popierały swoich rodaków w dążeniu do materialnego dobrobytu. Stopniowo, wielu ludzi z Wenzhou zdobywało doświadczenie i stawało się bogatymi. (...) W wielu chińskich miastach pojawiły się "wenzhoutowns" (Nik nawiązuje tu do nazwy dzielnic chińskich w miastach Zachodu nazywanych Chinatown - przyp zw). Na przykład w Pekinie jest dzielnica Zhejiang, gdzie biznesmeni z Wenzhou pierwotnie się osiedlili. (...) Było silne zapotrzebowanie na niskiej jakości, ale bardzo tanie podróbki elektroniki, produktów sportowych, butów itp. To zmieniło Wenzhou w handlowy i przemysłowy kompleks. W latach osiemdziesiątych było tam już więcej niż 10 rynków hurtowych i kilka obiektów wystawienniczych o charakterze międzynarodowym. Od lat dziewięćdziesiątych miasto Yiwu, zlokalizowane w centrum prowincji Zhejiang zaczęło odgrywać wielką rolę. Miasto to stało się głównym ośrodkiem handlowym dla małych towarów konsumpcyjnych. Yiwu było pełne możliwości, z powodu swoich wielkich wystaw, licznych sklepów i atmosfery przyjaznej dla biznesu. To zmieniło małą miejscowość w mekkę dla drobnych handlowców z całego świata. Jeszcze w tej chwili wiele z produktów obecnych w Yiwu pochodzi z Wenzhou albo ma związek z kapitałem z Wenzhou. "

W dalszej części swojego tekstu bloger Nik stwierdza, że powodem, który zmusił w XX wieku wielu Chińczyków do emigracji, była niestabilna sytuacja w kraju po rewolucji z 1911 roku. I kontynuuje:

"Podczas I wojny światowej 140 tysięcy Chińczyków pracowało na kontraktach na froncie zachodnim. Francuzi i Brytyjczycy wynajmowali ich dla potrzeb wojskowych. Chińscy pracownicy byli bardzo tanią, skromną, ale wysokiej jakości siłą roboczą do kopania okopów, noszenia ciężkich ładunków i wyładowywania zawartości wagonów. Po wojnie większość Chińczyków powróciła do ojczyzny. Jednak około 3 tysiące pracowników, wśród których byli imigranci z Wenzhou, zdecydowało się szukać szczęścia w Europie. Próbowali osiedlić się we Francji i Holandii, ale wielu z nich miało problem z podjęciem pracy, tak więc część migrantów pojechała do Włoch. We Włoszech było więcej miejsc pracy i lepszy klimat dla przybyszów z Wenzhou.

Od lat osiemdziesiątych Chińczycy mogli emigrować do innych krajów. (...) Niektóre rodziny osiedliły się w Europie jedną lub dwie generacje wcześniej. W latach osiemdziesiątych odegrały one kluczową rolę w pomaganiu swoim krajanom z Wenzhou w wyjeździe. W niektórych krajach, na przykład we Włoszech, były przepisy prawne przyjazne dla imigrantów. To pozwalało nielegalnym imigrantom po pewnym czasie zgłaszać się do włoskich władz, dostawać amnestię i legalizować swój status. Chińscy imigranci z innych europejskich krajów także przenosili się do Włoch, żeby uzyskać legalny status pobytu. Po otrzymaniu pozwolenia na pobyt, sprowadzali do swojego miejsca zamieszkania krewnych.

Przybysze z Wenzhou docierali do Europy w różny sposób. Na przykład, podczas sowieckiej pieriestrojki, niektórzy wsiadali do pociągu z Chin na sowiecki Daleki Wschód. Podróżowali przez ZSRS do Morza Czarnego, potem przekraczali granicę turecką. Potem podróżowali promem z Turcji do Włoch, gdzie witali ich krajanie mieszkający we Włoszech. Jednak większość migrantów docierała do Włoch w ładowniach statków przez Ocean Indyjski i Kanał Sueski. Były przypadki migrantów z Wenzhou przekraczających Alpy aby dostać się do Szwajcarii i Francji. Czasem ludzie widzą na ulicach Paryża starszych Chińczyków, którym brakuje kilku palców. To bardzo prawdopodobne, że w młodości ci Chińczycy odmrozili sobie ręce przekraczając Alpy ze strony włoskiej. Czasem przedsiębiorczy mieszkańcy Wenzhou udawali Japończyków. Najpierw w Chinach uczyli się wielu japońskich zwrotów i ubierali się jak japońscy turyści. Potem lecieli do Paryża przez kraje afrykańskie z fałszywymi japońskimi paszportami. We Francji wysiadali z samolotu i czekali na loty z Japonii. Potem mieszali się z grupami japońskich turystów. Francuscy urzędnicy celni faworyzowali bogatych japończyków. Celnicy często po krótkim sprawdzeniu kilku paszportów wpuszczali całą grupę. Po przejściu kontroli celnej przebrani przybysze z Wenzhou znikali w Paryżu.

W nowym miejscu większość imigrantów dostawała pracę w warsztatach. Krewni i przyjaciele z karteli (chodzi w tym wypadku o organizacje rządzące społecznościami chińskimi w Europie Zachodniej - przyp. zw) udzielali pożyczek na rozwój biznesu. Jeśli sprawy nie szły w dobrym kierunku, wtedy dłużnik oddawał wszystko co miał kartelowi. Potem zaczynał pracę dla firmy należącej do kartelu jako zwykły pracownik. Ale jeśli biznes się rozwijał, było możliwe spłacenie wszystkich długów. Jeśli tak się działo, nowa firma mogła przystąpić do kartelu i zapewnić nowe miejsca pracy dla migrantów z Wenzhou, którzy właśnie 'wysiedli z łodzi' . To był ważny krok na drodze do tego, aby przybysze z Wenzhou stali się potężną diasporą w Europie.

Sprawy najlepiej rozwijały się we Francji i Włoszech. 80 % ludzi z Wenzhou osiedliło się w Paryżu, zaś we Włoszech wybierali północ: Lombardię, Toskanię i Emilię-Romanię. Te regiony mają wysoki standard życia, a także znajduje się tam wiele głównych włoskich przedsiębiorstw. Od lat 80-tych miał miejsce szybki rozwój przemysłu tekstylnego związanego z modą. To stworzyło wielkie zapotrzebowanie na pracochłonną produkcję, na przykład obuwia wysokiej jakości, torebek i elementów odzieży dla sławnych na świecie marek jak Gucci i Versace. W porównaniu do innych imigrantów, ludzie z Wenzhou mieli już doświadczenie w tej sferze produkcji. Tak więc we Włoszech rozwinęli owocną symbiozę z lokalnymi producentami. Ostatnio importowali niektóre towary prosto z Chin, żeby zapakować je ładnie we Włoszech. Oczywiście mają one nadruk "Made in Italy" i ludzie z całego świata ochoczo je kupują.

(...) Więcej niż 200 tysięcy imigrantów z Wenzhou mieszka w samym Paryżu. Według niektórych raportów oni kontrolują 70 % paryskiego rynku tekstylnego. Większość "Wenzhou people" w Europie pozostaje przy chińskim obywatelstwie. To ułatwia interesy z Chinami. Imigranci nadal używają dialektu z Wenzhou, ale młodsza generacja przeważnie mówi standardowym chińskim. Różne organizacje działają na rzecz integracji drugiej i trzeciej generacji Chińczyków w Europie, np. we Włoszech Associna. Według badań opinii publicznej, bardziej wykształceni i bogaci ludzie z lokalnej diaspory uważają się raczej za Europejczyków niż Chińczyków. Ciemną stroną kultu biznesu wśród Chinczyków z Wenzhou stało się lekceważenie edukacji. Pomimo pewnych ostatnich zmian, ludzie z Wenzhou ciągle przede wszystkim angażują się w biznes związany z małym sklepami, restauracjami i fabrykami butów.

Od drugiego dziesięciolecia XXI wieku ma miejsce następna fala migracyjna Chińczyków. Ale współcześni chińscy migranci nie są tymi nielegalnymi imigrantami którzy jechali do Europy, żeby zarobić pieniądze. Są przeważnie studentami i nowobogackimi, którzy preferują wyjazd do Anglii, Włoch i Francji, żeby wydawać pieniądze. Obecnie bogaci Chińczycy przyjeżdżają z wszystkich regionów Państwa Środka. Diaspora z Wenzhou w Europie jest ciągle potężna. (...)

Samo Wenzhou stało się spokojnym, dostatnim miastem z niewielkimi ambicjami. W powiecie mieszka wielu Chińczyków z innych prowincji. Ci ostatni często nie rozumieją lokalnej mentalności i słabo mówią w dialekcie Wenzhou. We współczesnych Chinach jest wielu bogatych ludzi i ludzie z Wenzhou nie są w większości. Jednak jest ich nieproporcjonalnie dużo w najwyższym kierownictwie wielkich firm. W erze internetu łatwiej jest znaleźć informację handlową. Platformy takie jak Ali Express pozwalają kupującemu kupować bezpośrednio od producenta. To zmniejsza wpływ diaspory i znaczenie dużych powierzchni wystawowych."

Zamieściłem tak obszerne fragmenty notki Nika, bo wydała mi się najciekawszym przedstawieniem zjawiska imigrantów z Wenzhou, jakie spotkałem w Internecie. Sporo z tego, co napisał ten bloger znajduje potwierdzenie w innych tekstach. Oczywiście są rzeczy, do których można się przyczepić - na przykład opisy Chińczyków odmrażających sobie dłonie przy przekraczaniu Alp, czy udających Japończyków we Francji wyglądają cokolwiek na miejskie legendy. Skoro napływ chińskiej siły roboczej był korzystny dla organizacji gospodarczych, to Chińczycy raczej nie musieli się uciekać do takich metod na większą skalę. Pytanie też co to znaczy, że "Chińczycy kontrolują 70 % paryskiego rynku tekstylnego" - informacja jest dosyć ogólnikowa i nie poparta żadnym źródłem.

Na zakończenie swojej notki bloger Nik, wymienia podstawowe cechy "modelu z Wenzhou" czyli zasad działania, które pozwoliły biznesmenom z tej części Chin osiągnąć sukces:

-Zorientowanie na rynki zagraniczne i wysoka mobilność. Świat wokół nas jest źródłem pieniędzy; ci którzy zostają w domu pozostaną biedni;

-Znaczenie specjalizacji i sprzedaży. Trzeba znaleźć niszę, zaoferować niską cenę i zarabiać na wolumenie;

-Rodzina i korzenie przede wszystkim. Możesz zbudować i utrzymać firmę tylko z tymi, których dobrze znasz.

Dziwnym trafem, są to te same cechy, które pozwoliły lichwiarzom i handlarzom wełną z Florencji osiągnąć krótkotrwały, z chińskiego punktu widzenia, sukces w wiekach XIII-XV. Jest też inna zaskakująca cecha wspólna. W XV wieku florenccy Medyceusze uzyskali de facto monopol na handel ałunem (cennym barwnikiem) w Europie Zachodniej, o czym już kiedyś pisałem w Szkole Nawigatorów. Tymczasem Wenzhou jest określane jako światowa stolica ałunitu, czyli minerału z którego otrzymuje się ałun. I jak tu się dziwić temu, że imigranci z Wenzhou czują się jak ryba w wodzie we Florencji czy wspomnianym Prato? Choć o Medyceuszach słyszało zapewne bardzo niewielu z nich. O "chińskim" Prato traktuje wspomniany już przeze mnie powyżej film zamieszczony na You Tube przez włoski kanał edukacyjny Nova Lectio:

https://www.youtube.com/watch?v=ze0MPI8fFrw

Nawet osobom nie znającym włoskiego polecam choćby pobieżne przeglądnięcie filmu dla obejrzenia pokazanych w nim zdjęć z historii Prato. Miasto to od średniowiecza, od początku XIII wieku było ośrodkiem produkcji przędzy i wyrobów wełnianych, co wiązało się z łatwą dostępnością wody z rzeki Bisenzio. Rywalizujący z Prato mieszkańcy sąsiedniego miasta Pistoia nazywali mieszkańców Prato "szmaciarzami". Historycznie o sile Prato stanowiły małe firmy - elastyczne i skłonne do innowacji. Wadą tej sytuacji było to, że sektor tekstylny z Prato był wrażliwy na kryzysy finansowe. W XIX wieku doszło do zmechanizowania produkcji tekstylnej. Od końca XVIII wieku w Prato pojawiały się inwestycje zagraniczne, do najbardziej znanych należała firma "Fabbricone", z kapitałem niemieckim i austriackim, która była największym zakładem tekstylnym we Włoszech w pierwszej połowie XIX wieku (na filmie od 4:42).

Po zakończeniu II wojny światowej, w związku z globalizacją i ekspansją świata mody Prato znalazło się w centrum zainteresowania. Dzielnicę przemysłową w Prato nazwano "distretto marshalliano" od nazwiska sekretarza stanu USA, George'a Marshalla, twórcy słynnego planu odbudowy Europy. W tej dzielnicy z mieszkania do miejsca pracy było bardzo blisko. 70 % obecnej zabudowy Prato powstało wkrótce po II wojnie światowej. Pierwsi Chińczycy przybyli do Prato po II wojnie światowej, ale duży ich napływ miał miejsce dopiero w latach 90-tych XX w. Chińczycy nie podjęli pracy w przedsiębiorstwach włoskich jako zwykli pracownicy, ale założyli swoje własne małe firmy, głównie w sektorze tekstylnym, ale także handlowo-usługowym i spożywczym. Tworzyli biura podróży, chińskie szkoły. W Prato powstał równoległy świat - miasto w mieście ze swoimi prawami, getto w pełnym tego słowa znaczeniu. Powstało nie tylko przez zwykłe zgromadzenie się Chińczyków. Ktoś musiał im to umożliwić i byli to mieszkańcy Prato. Podobnie jak mieszkańcy Wenzhou mieszkańcy Prato mają historyczną skłonność do przedsiębiorczości. W latach 70-tych i 80-tych Prato było jednym z najbardziej wydajnych regionów przemysłowych Toskanii i Włoch.

Także w filmie kanału Nova Lectio pojawia się informacja, że Chińczycy z Wenzhou wybierając miejsce zamieszkania preferowali kraje południa Europy. Zdaniem twórców filmu Chińczykom było w tych krajach łatwiej zintegrować się z lokalnym rynkiem i zakładać małe firmy. Metodą chińskich przedsiębiorców była metoda "kopiuj i wklej". Kiedy jacyś ich rodacy osiągali dobre rezultaty, próbowali ich imitować. Po zebraniu środków finansowych przejmowali całe dzielnice przemysłowe, składając oferty nie do odrzucenia, wykorzystując kryzys w przemyśle w Prato w latach 90-tych i po 2000 roku. Włoscy przedsiębiorcy przegrywający z zagraniczną konkurencją, mając szansę na łatwe pieniądze w czasie kryzysu "przekazali Chińczykom klucze do miasta".

Charakterystyczne dla Prato są ogromne obszary, które można udostępnić małym firmom, zaopatrzone nawet w dormitoria dla pracowników. Chińczycy przejęli podupadłe obiekty poprzemysłowe i podjęli w nich w latach dziewięćdziesiątych własną działalność. Aby umożliwić zamieszkanie w tych obiektach, Chińczycy sprowadzili łóżka i prowizoryczne kuchnie. Nie przestrzegano żadnych norm higieniczno-sanitarnych, przestrzenie były ciasne, zamiast sypialni były de facto nisze. W miejscach tych pojawiały się prostytutki i nielegalni imigranci, narkomani. Jeden z chińskich lokali gastronomicznych był kilkakrotnie zamykany z powodu nieprzestrzegania norm higieniczno-sanitarnych, co nie przeszkodziło mu funkcjonować do dziś. Mieszkańcy Prato protestowali, narzekali na warunki higieniczne w chińskich enklawach, na trudny do zniesienia zapach chińskiego jedzenia w budynkach, na suszenie mięsa na otwartym powietrzu. Pojawiły się pogłoski, że Chińczycy łapią psy i koty żeby je jeść. I takie pogłoski, że skoro nikt nigdy nie widział chińskiego pogrzebu, to znaczy, że Chińczycy nigdy nie umierają.

Zarówno przedsiębiorcy włoscy jak i chińscy zyskiwali na obecności taniej siły roboczej. Chińczycy w dużym stopniu prowadzą nielegalną działalność gospodarczą. Nie byłoby możliwości nielegalnego działania, gdyby nie współudział w tym Włochów. Włosi ułatwiają Chińczykom płatności czarnorynkowe i dokonywanie oszustw podatkowych. W 1992 w Prato było 212 firm stanowiących oficjalną własność Chińczyków, a obecnie jest ich ponad 5200. Korzystne ceny oferowane przez chińskie przedsiębiorstwa tekstylne, szybkość Chińczyków i ich zdolności organizacyjne mogły być traktowane jako zysk dla sektora tekstylnego w Prato. Z drugiej strony wykorzystywani przez Chińczyków pracownicy w dużym stopniu byli pozbawieni ochrony prawnej jako przebywający we Włoszech nielegalnie. Zarabiali często około 500 euro miesięcznie za pracę w wymiarze 18 godzin dziennie. 

Chińscy przedsiębiorcy sprowadzali coraz to nową siłę roboczą. Wykorzystywano nadzieję Chińczyków, że odniosą sukces jako biznesmeni. Tymczasem często przez pierwsze lata przybysze nie osiągali zysków, bo byli zmuszeni spłacać koszty podróży. Ci którym się udało odnieść sukces, tworzyli w XXI wieku sektor produkcji tekstylnej nazywany "pronto moda"- wyroby produkowane "na skróty", bardzo szybko. "Pronto moda" była traktowana przez niektórych Włochów jak chińska kolonizacja ekonomiczna. Przy krótkim cyklu produkcyjnym, często nie pozostawiającym śladów, łatwo było uniknąć podatków. Niezadowolenie Włochów budzi też duża ilość środków finansowych transferowana do Chin w formie przekazów pieniężnych. W 2012 roku suma przekazów z Prato do Chin wyniosła 187 mln euro. Pośrednikami w transferze pieniędzy są często banki mediolańskie (w Mediolanie mieszka największa społeczność chińska we Włoszech, także wywodząca się głównie z Wenzhou).

W ubiegłym roku Prato stało się głośne nie tylko we Włoszech, ze względu na obecność w tym mieście placówki chińskiej policji. W marcu 2022 w chińskiej aplikacji do przesyłania wiadomości WeChat pojawiły się ogłoszenia, że w Prato działa zamorska placówka chińskiej policji z Fuzhou, miasta z prowincji Fujian, znajdującej się na południe od Zhejiang i Wenzhou. Placówka policji chińskiej miała powstać w celu ułatwienia chińskim imigrantom w Toskanii załatwiania różnych spraw urzędowych bez konieczności wyjazdów do Chin, utrudnionych ze względu na ograniczenia pandemijne. Był to element procesu tworzenia takich placówek na całym świecie.

Jednak z wynurzeń chińskich oficjeli wynikało, że nie chodziło w tym przypadku tylko o działalność administracyjną. Cytowany przez dziennik "Il Foglio" Li Lianghang, wiceszef policji w jednej z dzielnic Fuzhou stwierdził, że każde zgłoszenie przestępstwa do policji chińskiej za granicą będzie traktowane jak zgłoszenie do policji w Chinach i zobowiązał się, że policja chińska będzie rozwiązywać sprawy najszybciej jak to możliwe, żeby zadośćuczynić ofiarom przestępstw. Według ustaleń "Il Foglio" otwarcie placówki policji chińskiej nie było zgłaszane włoskim władzom, co czyniłoby działalność tej placówki nielegalną. Dziennik "Il Foglio" przypomniał, że Włochy już kilka lat wcześniej nawiązały współpracę z chińskimi siłami bezpieczeństwa "w zakresie okresowych wspólnych patroli na swoich terytoriach. Czasem włoscy karabinierzy czy policjanci jadą do Chin, czasem Chińczycy przyjeżdżają do Włoch - byli w Rzymie, Prato, Mediolanie, Turynie, Padwie. Wspólne patrole zostały zawieszone z powodu pandemii, ale trwały do 2019 roku." Porozumienie włosko chińskie pochodzi z 2015 r. i nosi tytuł " O realizacji wspólnych patroli w obszarach zainteresowania turystycznego".

Medialne zainteresowanie posterunkiem policji chińskiej w Prato, ukrywającym się pod legendą stowarzyszenia kulturalnego, spowodowało, że Chińczycy znacznie ograniczyli działalność. Dziennikarze przybyli na wizję lokalną zastali zamknięte drzwi i kraty w oknach. Minister spraw wewnętrznych Matteo Piantedosi tłumaczył, że w Prato była tylko placówka administracyjna, która załatwiała sprawy urzędowe miejscowych Chińczyków, ale została zamknięta ze względu na niewielką liczbę petentów. Zapewnił też, że chińska aktywność we Włoszech jest monitorowana przez odpowiednie służby.

W cytowanym powyżej tekście blogera Nika można znaleźć wskazówki, że Chińczycy z Prato są związani z organizacjami gospodarczymi francuskimi i mediolańskimi. Pogłębiłem jeszcze ten temat o kwestie własnościowe związane z toskańskim przemysłem tekstylnym, z którym współpracują imigranci z Wenzhou. Wielu blogerów i czytelników Szkoły Nawigatorów wierzy w rywalizację na śmierć i życie Chin i Zachodu, tymczasem rzeczywistość finansów (tu odsyłam do mojego tekstu "Chimeryka 2022") i rzeczywistość gospodarcza pokazuje nieco inny obraz. W tym przypadku, historia Chińczyków z Wenzhou pokazuje ich świetną współpracę z włoskim i francuskim wielkim biznesem z dziedziny mody. Żale nad łamaniem prawa przez Chińczyków, nad pieniędzmi wypływającymi z Włoch do Chin i narzekanie, że "Chińczyki nas wykupują" odbieram jako nieco obłudne. Trójkąt w którym zamieszkują imigranci z Wenzhou czyli Paryż - Mediolan - Prato/Florencja to trójkąt wielkiego biznesu modowo-kosmetycznego, połączonego setkami więzi i robiącego gigantyczne pieniądze. Wiele włoskich i francuskich firm z branży mody jest silnie powiązana, choćby przez osoby założycieli, ze Stanami Zjednoczonymi. Gwiazdy Hollywood i amerykańskie gwiazdy muzyki pop robią tym markom reklamę. Inna stolica mody, czyli Londyn wydaje się częścią innej grupy gospodarczej, bo lista kilkudziesięciu najważniejszych londyńskich firm z dziedziny mody i lista kilkudziesięciu najważniejszych firm produkujących tekstylia w Toskanii jest niemal całkowicie rozbieżna. O brytyjskich przyczółkach w Toskanii warto by kiedyś napisać, ale to są tylko przyczółki. Dominacja organizacji francuskich, amerykańskich i mediolańskich jest w Toskanii bardzo widoczna. Pisząc poprzedni tekst o Florencji nie byłem świadomy ogromu powiązań między Toskanią a Francją. Powiązań historycznych, gospodarczych, administracyjnych i kulturalnych. Można napisać na ten temat całą książkę, ale teraz ograniczę się do paru słów o gospodarce. Część toskańskiego przemysłu winiarskiego została wykupiona przez Rotszyldów z Bordeaux. W Toskanii produkują tacy giganci francuskiego biznesu modowego jak Louis Vuitton, Celine, Dior, Givenchy, Yves Saint-Laurent. Nawet słynna wielka florencka firma Gucci należy do francuskiej grupy Kering. Produkują także w Toskanii mediolańczycy z Prady i Dolce & Gabbana. W dodatku wiele firm posiadających zakłady w Toskanii ma zarząd w Mediolanie. I w ogóle Mediolan i Florencję pod względem możliwości finansowych dzieli przepaść, mimo całej wielkiej roli toskańskich tekstyliów. Tak naprawdę "od zawsze" Mediolan i Florencja to była zupełnie inna liga, nawet wtedy, kiedy pod koniec XIV wieku wojsko Florencji dotarło 10 km od murów Mediolanu. A współcześnie w Mediolanie obraca się naprawdę ogromnymi środkami i działają największe firmy giełdowe, zaś Toskania poza paroma miastami takimi jak Prato czy Scandicci to w dużym stopniu skansen dla turystów. Można nawet powiedzieć, że Chińczycy uratowali toskański przemysł tekstylny, bo już od wielu dziesięcioleci zaczęła się zaznaczać niechęć Włochów do podejmowania pracy w "szmaciarstwie". Dlatego w Toskanii i Mediolanie znalazło się także miejsce dla organizacji sieciowej "Żydów Dalekiego Wschodu" z Wenzhou.

 

https://firenze.repubblica.it/cronaca/2022/12/06/news/prato_chinatown_ong_spagnola_safeguard_defenders_polizia_cinese_stazione_segreta-377642397/

https://www.ilfoglio.it/esteri/2022/09/03/news/a-prato-ci-sono-dei-poliziotti-cinesi-che-fanno-il-loro-lavoro-ma-in-italia-4384458/

https://www.tvprato.it/2022/12/caso-stazioni-polizia-cinese-il-ministro-piantedosi-a-prato-effettuati-accertamenti-su-sportello-disbrigo-pratiche-non-risulta-fornisca-piu-servizi/

https://lorcha.org/how-wenzhou-diaspora-became-powerful/

https://www.youtube.com/watch?v=ze0MPI8fFrw

---

tagi: chiny  toskania  włochy  tekstylia  wenzhou  prato 

	zw
	6 stycznia 2023 11:40

45     2109    13 zaloguj sie by polubić